Het is een goede beslissing geweest om het weekeind in Ossenzijl te blijven. Maandagochtend bijtijds maken we los en varen door de Kalenbergergracht. Heerlijk rustig en zo de tijd om te genieten en komen niet in de problemen door talloze kleine vaartuigen. Even boodschappen halen in Blokzijl en het museum bekijken. Door maar weer en we gaan op het Zwarte Water op de spudpaal liggen bij het Vogeleiland. We krijgen als cadeau een mooie zonsondergang en een concert van vogelgeluiden. De volgende dag lijkt het ons leuk om naar Elburg te gaan. Frans belt met de havenmeester, maar wat een pech, komend weekeind zijn de Botterdagen en de haven loopt vol met Botters. Buiten Elburg kunnen we de spudpaal laten zakken en we gooien de kano het water in en kanoën door het havenkanaal naar de oude haven. We mogen in een hoekje vastmaken en gaan het stadje bekijken. Wat is het hier leuk. Bij de Botterwerf kijken we rond en spreken met een vrijwilliger, een aardige man en een leuk contact is gelegd. Nog een ijsje om energie op te doen om door de hitte terug te kanoën naar de Talisman. Woon je in de buurt het is een aanrader om het weekeind naar Elburg te gaan.

Op het Sneekermeer zijn we op de achterste spudpaal gaan liggen en terwijl we genieten van een kopje thee (zeg maar gerust een emmer, haha) kijken we om ons heen en hebben commentaar op de langsvarende bootjes. De een is heel mooi en de ander minder, maar iedereen heeft plezier. Frans bekijkt de kaart nog eens en ontdekt dat we via Ossenzijl kunnen varen. Eerder toen we hier waren kon dat niet, omdat er een brug gestremd was. Nu is die stremming opgeheven en kunnen we via die route. Met onze Zuidspringer (zeeschouw die we gehad hebben) zijn we hier langs geweest, maar voor de Talisman is het nieuw vaarwater. De spudpaal gaat omhoog en wij varen richting het zilveren water aan de horizon. De regen komt regelmatig met bakken uit de hemel en dan schijnt de zon weer vrolijk. Volgens mij zitten mijn moeder en die van Frans samen op een wolk en gaan eens flink soppen. Als jij nu een puts water over ons wolkje gooit dan veeg ik hem schoon, : zegt mijn mam. Het gevolg is dan zo’n plensbui die wij krijgen.

Het is duidelijk, de Wadden zijn helaas niet voor ons weggelegd dit jaar. Volgens Windfinder komt er een 5 of 6 beaufort en dat is te gek. We kunnen niet op één dag over vier lange wantijen heen. We besluiten dan ook binnendoor te gaan. Ondanks het mindere weer hebben we genoten op het Lauwersmeer. De weidsheid, de stilte en vooral niet vergeten de donkerte. Het Lauwersmeer is officieel een Dark Sky Park. Het betekent dat dit Nationaal park heel donker is en je veel sterren kunt zien. Jammer, maar bij ons is het bewolkt. Wel donker, maar weinig of geen sterren te zien.

Maandag zijn we om 14.00 uur door de zeesluis van Leer geschut. Verscheidene schepen varen naar Weener waar het volgend weekeind een Treffen van Schiffe is. Wij vinden het zo wel goed en gaan de Eems verder af varen richting de Waddenzee.  Fijn om op ruim water te komen. Er is van alles te zien, zoals leuke dorpjes flora en fauna, maar ook het Emssperrwerk. Deze waterdoorlaadbare barrière kan gesloten worden als er een schip van Papenburg naar zee moet. Jullie weten nog wel van die grote werf aan de Eems die giga passagiersschepen bouwt. Als er een schip gaat vertrekken doen ze de “stuw” dicht als het hoogwater is. Het water stuwt op en er staat genoeg water om het schip te laten passeren. Wel moeten ze de stuw dan natuurlijk weer openen en het schip spoelt met het water richting zee.

Alles gaat voorbij, zo ook ons weekeind in Leer. Het is en blijft een prachtige plek met fijne mensen. We hebben leuke contacten gehad met schippers, maar ook en vooral met de mensen die het evenement bezochten. Zaterdag was een beetje sneu, want in de middag kwamen hevige regenbuien met onweer over Leer heen. Gelukkig was het tussendoor droog, maar voor iedereen die van alles heeft georganiseerd blijft het sneu. Vandaag is alles goedgemaakt met prachtig weer en vrolijke bezoekers.

Het is zo leuk om na al de kanalen op getijdewater te varen. We vertrekken uit Elsfleth als het nog laag water is, om zo met de vloed naar Oldenburg te spoelen.  Droogtes langs de kant en dat doet denken aan het Wad. Wie weet komen we daar ook nog, maar dat is van het weer en getij afhankelijk. Eerst maar naar Oldenburg, een levendige stad met terrassen langs de haven en een pop up tentoonstelling van het Stadsmuseum. Hier vandaan vertrekken onze vrienden naar Nederland met de trein, of toch niet… helaas klinkt het hetzelfde als bij Kirsten, de trein rijdt niet. Gelukkig rijdt er wel een bus naar Leer en daar kunnen ze overstappen op de bus naar Groningen, vanwaar de trein naar Rotterdam vertrekt.

We zijn in Bremen aangekomen en na wat heen en weer bellen hebben we een mooi plekje voor de stad weten te bemachtigen. Met drie man sterk stonden ze klaar om ons te ontvangen. We zijn direct gaan ontdekken, want het is toch alweer tien jaar geleden dat we hier waren. Leuke kleine straatjes met winkeltjes en restaurantjes. Natuurlijk ook de Bremer Stadsmuzikanten. (sprookje van Grimm) Deze konden we niet missen, want overal om je heen zag je ze boven op elkaar staan. Zelfs op het dak van het havenkantoor stonden ze licht te geven. De stad in de avond is trouwens ook een plaatje, de lichtjes fonkelen in het water. Frans en Ik gingen naar een museum in de Schnoor (dit is een oud gedeelte met die kleine straatjes) en dat museum bleek eerder een toneeluitvoering te zijn. We gingen door het hele pand en zo zagen we hoe het leven in die tijd was. Het speelde in 1646 en de mensen waren helemaal terug in die tijd (net als in Woerkum bij het levend museum in mei).

Na een paar dagen in Minden zijn we weer met de trossen los. Over het aquaduct zijn we naar de kade gevaren en nu gaan we door de sluis afdalen naar de Weser. De Weser is voor ons ook onbekend vaarwater en het is lang spannend geweest of we dit konden doen. In Duitsland moet je overal een apart patent (vaarbewijs) voor hebben en Frans heeft een Rijnpatent tot Mainz en een groot vaarbewijs. Ik heb een groot vaarbewijs en van ons bezoek ,Audrey en Dirk, heeft Dirk patent tot Bazel.

Tijdens het varen is het leuk om, om je heen te kijken. Behalve fabrieken, bomen, vogels ofzo, zien we ook allerlei schepen. Van groot tot klein en van mooi tot bahh, lelijk. Ook is goed te zien dat schepen rekening moeten houden met hun vaargebied en waterstanden, brughoogte etc. soms als de schepen hun stuurhut helemaal omlaag hebben moeten doen, dan kijken ze via hun apparatuur. De dode hoek is gigantisch, als ze überhaupt al iets zien. Best iets om als medevaarweggebruiker rekening mee te houden.

Bij Wendeburg zijn we al 248 kilometer bij Berlijn vandaan. Zo is het dan geschiedenis geworden.

Na Berlijn varen we voor een deel dezelfde weg als heen. We willen dan wel andere dingen zien en als het uitkomt andere overnachtingsplaatsen aandoen. Om te beginnen gaan we dus wel weer naar Brandenburg en daar mogen de fietsen uit de mottenballen, want we gaan naar het Industriemuseum. Het museum is gevestigd in een oude staal en walsfabriek.  Het lijkt wel of ze na de laatste werkdag de deur hebben dichtgetrokken en alles gelaten zoals het was. Heel indrukwekkend dat grootse en zware materieel. We zijn wel blij dat dat ons werk niet is. Lijkt ons niet echt gezond in die hitte, zwaar werk en de gassen die vrijkomen. Op de heenweg krijgen we een bui over ons heen en om dat goed te maken kruist op de terugweg een vos ons pad.

Buiten het stadse zijn allerlei meren en bij Berlin-Kladow ligt de Wannsee; een fijn plekje en hopla het jolletje het water in. Er staat een flinke bries en Kirsten en ik presteren het om het grondblok (waar de grootschoot mee vast staat) kapot te zeilen. Gelukkig is daar handige Frans en vooruit: go with the flow. Frans heeft ook nog met zijn dochter gezeild en zo krijgen we allemaal mooie momentjes. Tegen de avond gaan we een stukje verder, daar hebben we vorige week een jong vosje gezien en hopen dat weer mee te maken. We zitten met z’n drieën op de uitkijk en zien niets. Nou ja wel de Manderijneend weer en nu met twee jongen. Jammer maar de vader is spoorloos en juist de mannetjes zijn spectaculair mooi. Op het moment dat we besluiten om naar binnen te gaan, zie ik dan toch nog het jonge vosje. Jammer voor Frans en Kirsten die missen hem net.