Zoals ik al eerder vertelde hebben we wat problemen met de generator. Een afspraak in Sliedrecht gemaakt bij Drinkwaard om er naar te laten kijken. Vanmorgen om acht uur aanwezig zijn in de haven aan het kaaitje. Eh…… dan is het wel lekker als we woensdag gaan, want anders moeten we wel heel vroeg op. Prima, maar woensdag stond ook al aardig vol. Om half negen Frans met kleinzoon Lasse mee naar school. In het kader van de Kinderboekenweek werd er aan ouders gevraagd om over je beroep te vertellen. Aangezien er niet zoveel ouders zich melden was opa van harte welkom om over Rijkswaterstaat te vertellen. Ik zou om kwart over negen met Anne naar het peuterzwemmen gaan en in het begin van de middag mocht Niels diploma zwemmen. Na dit zwemmen (het diploma is gehaald!) rap naar Woerkum terug en het schip los gemaakt en met het stroompje mee naar Sliedrecht gevaren en afgemeerd aan de kade bij Drinkwaard.

Vandaag net na het middaguur ligt de Talisman afgemeerd in de Stadshaven van Woerkum. De zomerreis van 2021 is over en voorbij, maar eerst gaan we nog even terug naar het laatste stukje van onze reis.

Pff.. leuk zo’n stad Antwerpen, heul veul stapjes laten we hier achter. Uitgebreid door de stad gelopen en mooie en minder mooie gebouwen gezien. Natuurlijk op de Groenplaats een Vlaams frietje genuttigd, want dat hoort er volgens ons wel een beetje bij. Verder het terrein bij de dokken bekeken en dat is toch interessant om te zien hoe vroeger zo’n dok gemaakt is. In een hal staan veel schepen tentoon gesteld. De werfbaas heeft ons veel verteld en duidelijk gemaakt. Het komt er eigenlijk op neer dat het hier meer een opslag is en ze wachten op een heus museum. Een uitbreiding van de MAS dus.

Zondag fijn alle kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen gezien. Wat een rijkdom is dat toch. We hebben Elske een Dutch-oven gegeven en die heeft ze natuurlijk direct uitgeprobeerd. Een heerlijke stoofpot boven een houtvuurtje gemaakt, jammie.

Na Arnhem zijn we door de sluis bij Driel naar Wageningen gevaren. Ook hier is het voor ons een soort thuiskomen. Frans heeft hier jaren bij het Marin gewerkt om verkeersleiders op te leiden. Toen wij aan boord van de Talisman zijn gaan wonen lagen we geregeld in de haven aldaar. Fijn struinen door de uiterwaarden en het bos of naar het gezellige studentenstadje. Dat is het mooie van ons leven, je leert overal de weg kennen, krijgt overal kennissen en voelt je overal thuis.

Heerlijke dagen hebben we gehad op de Valeplas bij Giesbeek. Doordat het weer niet echt super was, was het rustig. Een grote plas met alleen de Talisman op de spudpaaltjes. Wat een luxe. Zo nu en dan kwamen er wat vissers of mensen om de hond uit te laten en op het water een enkele vissersboot of een zeilbootje. Jammer is het, dat vissers haakjes aan hun hengels hebben en dat ze die dingen uitwerpen. Frans merkte op dat onze vlag er zo raar uitzag. Een haal ofzo erin, maar waar heeft hij dan achter vast gezeten? Nu heeft het hard gewaaid , dus je weet maar nooit. Vanochtend zat ik te kijken en zag iets raars. Zit er nu een knijper aan de vlag??? Frans achter de stuurhut gegaan en de vlag binnengehaald en wat denk je? Er zit een vishaak met een soort nepslak helemaal in de vlag gehaakt. Het viel nog niet mee om hem eruit te halen en toen het gelukt was bleek de vlag helemaal stuk. Beetje jammer.  Je zal maar een vis zijn en zo’n ding in je bekje krijgen, auw.

In Hasselt gooien we de watertank nog eens vol en varen via het Zwarte Water naar Zwolle. Neef Ferry houdt ons via Marine Traffic in de gaten en wacht ons op bij de stad. Een mooi plekje aan de Thorbeckegracht pal aan de binnenstad. Zwolle heeft een mooie en levendige binnenstad. Het was ooit ook een vestingstad en delen van de muur en torens vinden we nog terug. Ook de gracht bruist van het leven, vele scholen beginnen het nieuwe schooljaar op het water met suppen en kanoën. Heel leuk om te zien. In de avond krijgen we bezoek van Ferry, Heleen en Marianne allemaal woonachtig in Zwolle. Na een gezellige avond krijgen we de volgende dag broer Sjef en schoonzus Anja met hun vlet langszij. Ook broer Jos en zus Bep komen langs en Ferry kan het niet laten en wil ook het vletje van zijn oom zien. Om het compleet te maken komt Anne-Wil de dochter van Sjef en Anja ook nog even langs. (zij woont op een paar meter afstand van onze ligplek) Het lijkt wel een familiereünie hier in Zwolle.

Bij Lemmer hebben we op de spudpalen gelegen in het kanaal naast de sluis. Alles kwam voorbij, dus dat leverde leuke plaatjes op tijdens een drankje op ons terras. We kunnen er niet af en dat geeft rust. De boeken die Anouk me leende zijn uit. Ze waren spannend Anouk. De volgende morgen gaat het jolletje het water in om boodschappen te doen. Stil met het elektromotortje eraan drijven we naar het centrum. Onder twee heel lage bruggen door, plat op de bodem van de jol komen we op plaats van bestemming. Wat een gezellig plaatsje. Vorig jaar kwamen we hier midden op de dag voorbij. De terrassen zaten vol en de jachtjes kriejoelden om ons heen door het smalle water bij het sluisje. Nu is het vroeg in de ochtend, maar de terrassen worden klaargemaakt en veel leuke winkels openen hun deuren. Ik ga alleen bij de Lidl naar binnen en Frans blijft bij het jolletje. Als ik met mijn boodschappen terugkomt heeft hij prachtige ansichtkaarten in een gezellig winkeltje gekocht. 

Sjoerd, Anouk en de kinderen zijn weer vertrokken en de rust is weergekeerd aan boord van de Talisman. Het is altijd even wennen, als ik kinderstemmetjes hoor reageer ik direct om erachter te komen dat ze vertrokken zijn. We varen verder en meren af bij de sluis van Gaarkeuken. Een wandelingetje naar het dorpje Grijpskerk is leuk. Een gezellig dorpje waar zaterdag wedstrijden Fierljeppen worden gehouden. Helaas kunnen we die niet meemaken, maar het is wel typisch uit deze omgeving. Bij de sluis ligt een zinkstuk en hiermee hebben wij vroeger met de Frans ook gewerkt. Woensdagmorgen worden we bijtijds wakker van een kraanschip naast ons die het zinkstuk van de kant gaat trekken en het moet laten afzinken voor het remmingwerk. Sjoerd en Jelte hadden dit ook heel mooi gevonden, zijn ze toch nog te vroeg vertrokken. Zo rap als er weer een nieuw zinkstuk gemaakt wordt als de andere in het water ligt.

We kabbelen op het gemakje door de provincie Groningen. Een mooie belevenis voor onze logees, want ze moeten zelf een brug en een sluis bedienen. Vooral de brug vinden ze heel gaaf, omdat ze het verkeer mogen stoppen om de brug te openen. In Winschoten zijn we heel vriendelijk ontvangen en tijdens een rondleiding op de kinderboerderij/ zorgboerderij aan Sjoerd en zijn gezin vertelde de vrouw dat Winschoten sinds februari dit jaar de langste fiets-, en voetgangersbrug van Europa heeft. De Pieter Smitbrug is 800 meter lang en laten wij die nu juist passeren. De brug gaat over het Winschoterdiep, de A7 en over water naar de Blauwe stad.

Om met het goede nieuws te beginnen: mijn telefoon leeft weer! Na een paar dagen drogen en uitrusten heeft het apparaat besloten weer tot leven te komen. Al met al is mijn avontuur dus prima afgelopen.

Als we een verslag maken van onze reis dan moeten we heel eerlijk zijn en ook wat stommiteiten vermelden. Met het rood op de kaken moet ik vertellen dat ik uit de kano ben gevallen. Nee niet lachen dit is HELEMAAL NIET LEUK. Wat ik deed weet ik eigenlijk niet, maar het ging mis met het evenwicht en plons. Snel mijn telefoon uit mijn zak gelegd en naar de kont van ons schip gezwommen om daar via de treden op het roer uit het water te klimmen. Jelte verdient trouwens een pluim, want hij kwam gelijk met een reddingsboei aan. Hij is echt de zoon van een KNRM man. Eenmaal aan boord kwam ik erachter dat mijn bril weg was. Dit is pas echt balen, want eigenlijk leg ik mijn bril als we gaan kanoën altijd af, behalve vandaag dus en het is ook nog een dure bril. Frans probeert met een sterke magneet om mijn bril boven te halen, maar waarschijnlijk is hij niet van staal o.i.d. Volgende manier met het schepnet waar hij vorige week twee visjes mee heeft gevangen. Ook dit gaat niet, maar Frans geeft niet snel op en bind het schepnet aan een lange pikhaak en schraapt ermee over de bodem. Net als ik het heb opgegeven en koffie ben wezen halen kom ik boven en zie mijn bril in het schepnet zitten. Een gouden medaille voor Frans op het onderdeel brilvissen. Jammer genoeg loopt het met mijn telefoon minder goed af. Het gevolg is dat ik volledig van Frans afhankelijk ben op mobiel gebied. Ik kan dus geen telefoontjes of Appjes meer ontvangen. Na een uur kan het kanotochtje dan toch doorgaan. Het is trouwens een enerverende dag , deze dag. Als we op ons terras aan een kopje thee met jawel Lariekoek zitten (in Ezinge verkopen ze Lariekoek, haha echt iets voor Jelte om op te trakteren) klinkt er wel erg veel geblaat door de schapen aan ons wallenkantje. Hup de wal op en gaan kijken. De boer is er met de trekker en aanhanger. De lammeren zijn groot genoeg om van de mamaschapen gescheiden te worden. Een heel gedoe dus. Nou zou ik persoonlijk ook flink tekeer gaan als mijn kinderen afgevoerd zouden worden en ik leefde dus met de beestjes mee. Frans en Jelte als geboren schapenkopjes staan prima tussen de wolbalen in.